Βαθιά, πολύ βαθιά βάζει το νυστέρι ο ποιητής για να καταφέρει να δει τα πράγματα απλά. Υμνεί τα χρώματα των λέξεων, όμως γι αυτόν η ποίηση δεν είναι λέξεις. Δεν είναι γρίφοι με κρυφά νοήματα. Πράγματα απλά είναι η ποίηση, που ξεκινούν από τα βάθη του χρόνου και στροβιλίζονται αέναα μέχρι τα ύψη του σύμπαντος. Είναι η ανθρώπινη καρδιά που φορτώθηκε τον κόσμον όλο. Τόσο μεγάλο, τόσο απλό. Το απλό, που όπως λέει κι ο Μπρεχτ, “είναι δύσκολο να γίνει”.

 Ο κόσμος κι η ποίηση

Απλά πράγματα όλα. Η τάξη τους είναι
φροντισμένη απ’ το χέρι σου. Μια δέσμη από χρώματα
στο βάζο του χρόνου.
Άλλωστε, τι
θαρρείς πως στο βάθος είναι η ποίηση; Είναι η γύρη
των πραγμάτων του σύμπαντος. Η γύρη σε πράξεις,
η γύρη σε οδύνη, σε φως, σε χαρά, σε αλλαγές,
σε πορεία, σε κίνηση.
Η ζωή κι η ψυχή
σ’ ένα αιώνιο καθρέφτισμα μέσα στο χρόνο.
Τι νομίζεις λοιπόν; κατά βάθος η ποίηση
είναι μι’ ανθρώπινη καρδιά φορτωμένη όλον τον κόσμο.

Από τη συλλογή Το βάθος του κόσμου (1961) του Νικηφόρου Βρεττάκου

Μπορείτε να σχολιάσετε...